YER YARILSA-AH ŞU ARABALAAAARRRR!

Neden yer yarılsa... Çünkü içine girmek için can attığımız zamanlarda çok lazım oluyo... Haydi o zaman ilk "yer yarılsa" hikayemle başlayalım...

Trabzon'un meşhur bir kozmetik mağzası vardır. Ali abidir sahibi. Hemen postanenin önündeki dolmuş duraklarının oradadır. Elimde bir sürü alışveriş çantasıyla haldur huldur iniyorum merdivenlerden. (Çünkü mağaza yerin altında). Ali abiyle ayak üstü iki muhabbet edip alacaklarımı bakınmaya başlıyorum.

Bir de yorgunum ki sormayın. Tüm gün oradan oraya koşuşturmuşum. Hava da sıcak, nem yapış yapış. Geberiyorum... Çalışan kızlardan biri yaklaştı yanıma yardımcı oluyor. Başlıyorum alacaklarımı toplamaya. Derken telefonum çalıyor. Aaa bi bakıyorum benim herif.

-Hatun nerdesin?

-Ali abinin dükkanındayım. Bi şeyler bakıyorum.

-Ben de postanenin önündeyim. Emanet araba aldım, oyalanma seni eve bırakayım.

-Valla mı len. Ölüyom yorgunluktan. Tamam hemen geliyom.

-Siyah bi arabadayım. Oyalanma, dolmuşların biri gelıyy biri gidiyy... Hemen çık gel. Bekliyorum.

-Tamam tamam. Sonra alırım alacaklarımı geliyom.

Bir seviniyorum ki sormayın. Aldıklarımı telaşla kızın eline bırakıyorum. Bir yandan merdivenlere koşarken bir yandan Ali abiye sesleniyorum.

-Herif gelmiş, durağın ordaymış. Şimdi dolmuşçularla sıkıntı olmasın. Kaçtım ben. Sonra uğrarım Ali abi.

Elimde çantalarla kan ter içinde kaldırıma çıkıyorum. Ortalık ana baba günü. Bir sürü durak arka arkaya postanenin önüne kadar sıralı, her durakta da yüzlerce insan kuyrukta, kendi semtlerinin dolmuşlarını bekliyorlar. Ben bir mutluyum ki sormayın. Herif gelmese bende o kuyruktakiler kervanında olacaktım diye düşünüyorum.

Gözüm ileride. Postanenin önüne denk gelen yere bakıyorum. Aha gördüm arabayı. Vayy dedim. Kimin arabası ki bu. Güzel bi şeye benziyo... İlerlemeye devam ediyorum.

Bi dolmuş yola çıkacak, bizimki öyle bi park etmiş ki, dolmuş çıkamıyor. Dolmuş kahyası arabaya yaklaşıp bir şeyler diyor. O ara ben de arabanın yanına varıyorum. Kahya:

-Abla arabaya mı? diyor.

-Evet, zahmet olmazsa arka kapıyı açabilir misin? Çantaları arkaya atayım. (Düşünün işte, elim kolum o derece dolu)

Kahya kapıyı açıyor, çıkmayı bekleyen dolmuş şoförü oflayıp pufluyor... İnsanlar kuyrukta... Telaşla çantaları koltuğa atıyorum. Hemen ön kapıyı açıp, koltuğa kuruluyorum. Bir yandan elimi sallayarak

-Hadi hadi hadi... Dolmuş çıkamıyo derken, bir yandan da emniyet kemerimi takıyorum. Bekliyorum, hareket yok.

-E ne duruyosun deyip dönüyorum ve...

Adam bana şaşkın şaşkın bakıyor. Anlık bi şey yahu...

-Oktay nerde?

Adam bakmaya devam ediyor.

-E hani Oktay?

Yavaş çekim gibi bi şey. Emniyet kemerimi açıyorum. Kahya gülme krizinde kapımı açıveriyor. Durakta bekleşenler koro halinde gülüyorlar. Kös kös iniyorum. Kahya arka kapıyı da açıveriyor. Oflayan puflayan şoför bile gülüyor. Eğilip adama bakmadan çantaları kapıyorum. Kahya kapıyı kapatıyor. Ben Halâ

-Eeee benim herif nerde? diyorum. Kahya püskürerek

-Ha'ordaki araba olabiliür mi? diyor.

Yesss... Kaybettiğimi bulmuş gibi oluyorum. Herifim orda, arabanın içinde, kaşları çatık dikiz aynasından bana bakıyor. Çok fena kızmış... Bakışlarından anlıyorum. Ama sağımda solumda herkes kahkahalar atıyor. Dayanamıyorum ben de kopuyorum. Gülme krizi tutuyor. Gözü kör olmasın, olur olmadık yerde gelir hep. Herifimin yanına oturduğumda gülmekten konuşamıyorum...

YASAL UYARI: BLOĞUMDAKİ TÜM HİKAYELER BECERİKLİ KADIN'IN -HATİCE ÖZTÜRK- NOTER ONAYLI ÇALIŞMASIDIR. BÖLÜMLERİN HERHANGİ BİR YERDE İZİNSİZ YAYINLANMASI, KOPYALANMASI, DAĞITILMASI, PAYLAŞILMASI VB DURUMLARDA HUKUKİ SÜREÇ BAŞLATILACAKTIR. 

LİNK PAYLAŞIMI YAPABİLİRSİNİZ. LİNK PAYLAŞIMLARINDA HERHANGİ BİR YASAL SORUN YOKTUR.